Hoe kan een matrijs een spiegelende afwerking krijgen? Polijsten is niet alleen een kwestie van esthetiek; het is essentieel voor duurzaamheid en efficiënte productie. Dit artikel onderzoekt zes belangrijke methoden voor het polijsten van matrijzen, van mechanische en chemische tot ultrasone en magnetische technieken. Lezers ontdekken hoe elke methode de oppervlaktekwaliteit verbetert en leren de basisprocedures om een onberispelijke afwerking te bereiken. Duik in het artikel om te ontdekken hoe u het polijsten van matrijzen kunt verbeteren en superieure resultaten kunt behalen in uw productieprocessen.
Polijsten verbetert niet alleen het uiterlijk van het werkstuk, maar ook de weerstand tegen corrosie en slijtage van het materiaaloppervlak.
Bovendien kan het extra voordelen bieden aan kunststof mallen, zoals het gemakkelijker maken om het eindproduct te verwijderen en het verkorten van de productiecyclus. Daarom is polijsten een cruciale stap in de productie van kunststof mallen.
Momenteel worden de volgende 6 polijstmethodes vaak gebruikt:
Mechanisch polijsten is een precisietechniek voor oppervlakteafwerking waarbij materiaal op gecontroleerde wijze van een werkstuk wordt verwijderd om een glad oppervlak van hoge kwaliteit te verkrijgen. Dit proces maakt gebruik van schurende deeltjes om het oppervlak te snijden, slijpen en polijsten, waardoor de oppervlakteruwheid geleidelijk afneemt en de algemene afwerking verbetert.
Traditionele mechanische polijstmethodes maken vaak gebruik van manuele technieken met gereedschappen zoals wetstenen, wolschijven en schuurpapier met verschillende korrelgroottes. Deze methoden zijn effectief voor algemene oppervlakteverbetering maar missen de precisie die nodig is voor meer veeleisende toepassingen.
Voor gespecialiseerde componenten, vooral die met roterende oppervlakken, bevatten geavanceerde polijstopstellingen hulpgereedschappen zoals precisiegestuurde draaitafels. Deze systemen zorgen voor een gelijkmatige materiaalverwijdering en consistente oppervlaktekwaliteit op gebogen of cilindrische werkstukken.
Wanneer een ultra-hoge oppervlaktekwaliteit vereist is, zoals bij de productie van optische componenten of precisiemallen, worden ultra-precieze slijppolijsttechnieken gebruikt. Deze geavanceerde methode maakt gebruik van speciaal ontworpen slijpgereedschappen in combinatie met een zorgvuldig samengestelde slijpspecie die fijne slijpdeeltjes bevat. Het werkstuk wordt onderworpen aan gecontroleerde druk en rotatie met hoge snelheid in dit slijpmedium, waardoor materiaal op nanometerschaal kan worden verwijderd.
Het uiterst nauwkeurige slijppolijstproces kan opmerkelijke oppervlakteafwerkingen bereiken, met ruwheidswaarden tot Ra 0,008 μm (8 nanometer). Dit niveau van oppervlaktekwaliteit behoort tot de hoogst haalbare met mechanische polijstmethodes en is vooral cruciaal voor toepassingen zoals gietvormen voor optische lenzen, waar oppervlakte-imperfecties de prestaties aanzienlijk kunnen beïnvloeden.
Belangrijke factoren die de effectiviteit van mechanisch polijsten beïnvloeden zijn onder andere:
Chemisch polijsten, ook bekend als elektrolytisch polijsten of elektrolytisch polijsten, is een oppervlakteafwerkingsproces waarbij microscopische uitsteeksels op het materiaaloppervlak selectief worden opgelost door middel van gecontroleerde chemische reacties. Dit proces etst bij voorkeur verhoogde gebieden in vergelijking met verzonken gebieden, wat resulteert in een gladde, uniforme oppervlakteafwerking.
De belangrijkste voordelen van chemisch polijsten zijn
Hoewel chemisch polijsten vele voordelen biedt, ligt de grootste uitdaging in de precieze formulering en controle van de polijstoplossing. Factoren zoals de samenstelling van de oplossing, temperatuur, agitatie en onderdompeltijd moeten zorgvuldig worden geoptimaliseerd voor elk specifiek materiaal en de gewenste afwerking.
De effectiviteit van chemisch polijsten varieert afhankelijk van het materiaal en de procesparameters. Typisch kan deze methode oppervlakteruwheidswaarden bereiken in het bereik van 0,1 tot 1,0 μm Ra (rekenkundig gemiddelde ruwheid). Voor meer veeleisende toepassingen kan een combinatie van chemisch polijsten en andere afwerkingstechnieken worden gebruikt om ultrasoepele oppervlakken te bereiken met ruwheidswaarden onder 0,1 μm Ra.
Elektrolytisch polijsten, ook bekend als elektrolytisch polijsten, is een geavanceerde oppervlakteafwerkingstechniek die werkt volgens principes die vergelijkbaar zijn met chemisch polijsten. Het proces bereikt het gladmaken van oppervlakken door het selectief oplossen van materiaal, vooral van microscopisch kleine uitsteeksels op het oppervlak van het werkstuk. Elektrolytisch polijsten biedt echter superieure resultaten in vergelijking met chemisch polijsten door de nadelige effecten van kathode reacties te elimineren.
Het elektrochemische polijstproces kan worden verdeeld in twee verschillende fasen:
(1) Macro polijsten:
In deze beginfase diffundeert het opgeloste materiaal in de elektrolytoplossing. Dit proces richt zich voornamelijk op grotere onregelmatigheden in het oppervlak, waardoor de algehele oppervlakteruwheid effectief wordt verminderd. Tijdens het macropolijsten neemt de gemiddelde ruwheid (Ra) gewoonlijk af tot waarden van meer dan 1 μm.
(2) Micropolijsten:
In de tweede fase wordt het werkstukoppervlak anodisch gepolariseerd. Deze stap richt zich op het verfijnen van het oppervlak op microscopisch niveau, waardoor de helderheid en glans van het oppervlak aanzienlijk worden verbeterd. De micropolijstfase kan uitzonderlijk gladde oppervlakken bereiken met een gemiddelde ruwheid (Ra) van minder dan 1 μm.
Het elektrolytisch polijstproces biedt verschillende voordelen ten opzichte van traditionele mechanische polijstmethoden:
Ultrasoon polijsten is een geavanceerde techniek voor oppervlakteafwerking die gebruik maakt van geluidsgolven met een hoge frequentie om een superieure oppervlaktekwaliteit te bereiken. In dit proces wordt het werkstuk ondergedompeld in een slijpslurry en onderworpen aan een ultrasoon veld. De ultrasone trillingen veroorzaken cavitatie en akoestische stroming, waardoor de slijpdeeltjes met hoge frequentie en lage amplitude op het werkstukoppervlak botsen, wat resulteert in micro-erosie en polijsten.
Deze methode biedt verschillende voordelen ten opzichte van conventionele polijsttechnieken:
Het proces heeft echter enkele beperkingen:
Ultrasone bewerking kan synergetisch worden gecombineerd met chemische of elektrochemische methoden om de mogelijkheden voor oppervlakteafwerking te verbeteren:
Vloeistofpolijsten is een geavanceerd oppervlakteafwerkingsproces dat gebruik maakt van een vloeistofstroom met hoge snelheid die zwevende slijpdeeltjes bevat om een nauwkeurige oppervlaktemodificatie te bereiken. Deze techniek maakt gebruik van de principes van vloeistofdynamica en abrasieve slijtage om superieure oppervlakteafwerkingen te produceren op een breed scala aan materialen, waaronder metalen, keramiek en composieten.
De primaire methoden voor vloeibaar polijsten zijn onder andere:
Hydrodynamisch slijpen, een onderdeel van vloeibaar polijsten, maakt gebruik van hydraulische druk om een speciaal samengesteld slijpmiddel op een gecontroleerde, oscillerende manier over het werkstukoppervlak te bewegen. Dit proces is bijzonder effectief voor complexe geometrieën en interne doorgangen die moeilijk bereikbaar zijn met conventionele polijstmethodes.
Het polijstmedium bestaat meestal uit:
De samenstelling van het medium wordt afgestemd op de specifieke toepassing, waarbij rekening wordt gehouden met factoren zoals:
Belangrijke procesparameters die de effectiviteit van vloeibaar polijsten beïnvloeden zijn onder andere:
Vloeistofpolijsten biedt verschillende voordelen ten opzichte van traditionele mechanische polijstmethodes:
Magnetisch slijpen (MAF) is een geavanceerde oppervlaktebewerkingstechniek waarbij magnetische slijpmiddelen worden gebruikt om flexibele borstels te vormen onder een gecontroleerd magnetisch veld voor het nauwkeurig polijsten van werkstukken. Deze methode biedt verschillende voordelen, waaronder een hoge bewerkingsefficiëntie, superieure oppervlaktekwaliteit, nauwkeurige controle over de bewerkingsparameters en verbeterde werkomstandigheden. Wanneer geoptimaliseerd met geschikte slijpmaterialen en procesparameters, kan MAF oppervlakteruwheidswaarden bereiken tot Ra 0,1 μm.
Bij de productie van kunststof mallen verschillen de polijstvereisten aanzienlijk van conventioneel oppervlaktepolijsten in andere industrieën. Het polijsten van matrijzen, nauwkeuriger "spiegelafwerking" genoemd, vereist niet alleen een uitzonderlijke gladheid van het oppervlak, maar ook een strenge controle van de vlakheid van het oppervlak en de geometrische nauwkeurigheid. Dit staat in contrast met het algemene oppervlaktepolijsten, dat vooral tot doel heeft een visueel aantrekkelijk, glanzend oppervlak te verkrijgen.
Standaards voor spiegelafwerking worden gewoonlijk ingedeeld in vier niveaus van toenemende precisie:
Hoewel MAF en andere contactloze polijstmethodes zoals elektrolytisch polijsten, polijsten met vloeistof, chemisch polijsten en ultrasoon polijsten bepaalde voordelen bieden, hebben ze vaak te maken met uitdagingen bij het nauwkeurig controleren van de geometrische nauwkeurigheid van complexe matrijsoppervlakken. Bovendien voldoet de oppervlaktekwaliteit die met deze methoden wordt bereikt niet altijd aan de strenge eisen van hoogprecieze matrijzen. Daarom blijven mechanische polijsttechnieken de primaire benadering voor het bereiken van spiegelachtige afwerkingen op precisiematrijzen.
Bij het mechanisch polijsten van matrijzen wordt meestal een proces in meerdere fasen gebruikt, waarbij van grove naar fijne schuurmiddelen wordt overgegaan, vaak uitmondend in het gebruik van diamantverbindingen of gespecialiseerde polijstpasta's. Deze methode maakt een betere controle mogelijk over de materiaalverwijderingssnelheid en de oppervlaktegeometrie. Deze methode maakt een betere controle mogelijk over de materiaalverwijderingssnelheden en de geometrie van het oppervlak, wat cruciaal is voor het behoud van de maatnauwkeurigheid van matrijsholten en kerncomponenten. Geavanceerde CNC polijstmachines en robotsystemen worden steeds vaker gebruikt om de consistentie te verbeteren en handmatige arbeid in het polijstproces te verminderen.
Om polijstresultaten van hoge kwaliteit te bereiken, is het essentieel om eersteklas polijstgereedschappen en verbruiksmaterialen te gebruiken, waaronder slijpstenen, schuurpapier en diamantsamenstellingen. De keuze van de polijstmethode is afhankelijk van de toestand van het oppervlak na eerdere productieprocessen, zoals machinale bewerking, elektrische ontladingsbewerking (EDM), slijpen en andere bewerkingen.
Het algemene proces van mechanisch polijsten volgt meestal deze stappen:
Na de eerste bewerking (bijv. frezen, EDM, slijpen) wordt het oppervlak eerst gepolijst met een roterende oppervlaktepolijster of een ultrasone slijpmachine met 35.000-40.000 tpm. Een gebruikelijke aanpak bestaat uit het verwijderen van de herschikte laag (witte laag) als gevolg van EDM met behulp van een 3 mm diameter wiel met aluminiumoxide (WA) #400 slijpmiddel.
Vervolgens wordt het slijpen met slijpstenen met de hand uitgevoerd met behulp van oliestenen met kerosine als smeer- en koelmiddel. De typische korrelverdeling is #180, #240, #320, #400, #600, #800 en #1000. Maar om de efficiëntie te optimaliseren, beginnen veel ervaren matrijzenmakers het proces met korrel #400.
In deze fase wordt voornamelijk schuurpapier gebruikt in combinatie met kerosine als smeermiddel. Het schuurpapier bestaat meestal uit de korrels #400, #600, #800, #1000, #1200 en #1500. Het is cruciaal om op te merken dat #1500 schuurpapier alleen geschikt is voor gehard gietstaal (boven 52 HRC) en vermeden moet worden op voorgeharde staalsoorten om verbranding van het oppervlak te voorkomen.
Diamantverbindingen zijn de primaire slijpmiddelen die gebruikt worden bij het fijnpolijsten. Bij het gebruik van een polijstschijf in combinatie met diamantslijpmiddelen is de typische progressie 9μm (#1800) naar 6μm (#3000) naar 3μm (#8000). Het 9μm diamantmengsel verwijdert effectief de fijne krassen die achterblijven bij #1200 en #1500 schuurpapier.
Verdere verfijning wordt bereikt met een viltpad met steeds fijnere diamantverbindingen, beginnend met 1 μm (#14000), gevolgd door 0,5 μm (#60000) en eindigend met 0,25 μm (#100000). Polijstbewerkingen die een nauwkeurigheid van 1 μm of fijner vereisen, moeten worden uitgevoerd in een gecontroleerde cleanroomomgeving binnen de matrijsverwerkingsfaciliteit om contaminatie te voorkomen die uren van nauwgezet werk in gevaar zou kunnen brengen.
Voor uiterst nauwkeurig polijsten is een uitzonderlijk schone omgeving noodzakelijk, omdat zelfs minuscule stofdeeltjes, rook, huidcellen of speeksel de uiteindelijke oppervlaktekwaliteit negatief kunnen beïnvloeden.
Tijdens het polijstproces is het essentieel om een constante druk aan te houden, de juiste techniek te hanteren en het oppervlak regelmatig te inspecteren om een gelijkmatige materiaalverwijdering en de gewenste afwerking te garanderen. Daarnaast is een grondige reiniging tussen elke polijststap cruciaal om kruisbesmetting van slijpmiddelen te voorkomen en optimale resultaten te behalen.
Let op de volgende punten bij het polijsten met schuurpapier:
1) Voor het polijsten met schuurpapier zijn geschikte steunmaterialen nodig. Voor gebogen of bolvormige oppervlakken hebben kurken staven de voorkeur omdat ze zich aanpassen aan de contouren van het oppervlak. Hardere materialen zoals kersenhout zijn beter geschikt voor vlakke oppervlakken. De uiteinden van de steunmaterialen moeten zo gevormd zijn dat ze overeenkomen met het profiel van het stalen oppervlak, om diepe krassen door scherpe randen te voorkomen.
2) Verander de polijstrichting 45° tot 90° bij de overgang tussen verschillende slijpgraden om onderscheid te maken tussen het vorige en het huidige slijppatroon. Reinig het oppervlak zorgvuldig met een pluisvrije doek bevochtigd met een geschikt oplosmiddel, zoals isopropylalcohol, voordat u van soort wisselt. Achtergebleven deeltjes kunnen het hele polijstproces in gevaar brengen. Deze reinigingsstap is van cruciaal belang bij de overgang van slijppapier naar polijsten met diamantsamenstelling, om ervoor te zorgen dat alle deeltjes en smeermiddelen volledig verwijderd worden.
3) Wees uiterst voorzichtig bij het gebruik van schuurmiddelen met fijne korrel (bijv. P1200 en P1500). Oefen minimale druk uit en gebruik een tweestaps polijstmethode. Voer voor elke slijpkorrel twee rotaties uit in verschillende richtingen tussen 45° en 90° voor een optimaal resultaat.
Houd rekening met het volgende bij het diamantslijpen en -polijsten:
Oefen minimale druk uit, vooral op voorgeharde stalen onderdelen en bij het gebruik van fijne diamantsamenstellingen. De aanbevolen belasting voor het polijsten met pasta met korrel 8000 is 100-200 g/cm², hoewel het handhaven van een consistente druk een uitdaging kan zijn. Om de controle te verbeteren kan het materiaal van de drager aangepast worden door een smal handvat toe te voegen of een bamboestaaf gedeeltelijk door te zagen om de flexibiliteit te vergroten. Dit helpt bij het handhaven van de juiste polijstdruk en voorkomt plaatselijke gebieden met hoge druk.
Reinheid is van het grootste belang bij het diamantslijpen. Zorg ervoor dat zowel het werkstukoppervlak als de handen van de operator grondig gereinigd zijn. Houd polijstbeurten kort, omdat kortere polijstbeurten meestal superieure resultaten opleveren. Langdurig polijsten kan leiden tot oppervlaktedefecten zoals "sinaasappelhuid" en putjes. Om afwerkingen van hoge kwaliteit te bereiken, vermijd hitte-genererende methodes zoals roterende polijstschijven, die gemakkelijk "sinaasappelhuid"-effecten kunnen veroorzaken door plaatselijke verhitting.
Na voltooiing van het polijstproces moet het werkstukoppervlak grondig worden gereinigd om alle schuurmiddelen en smeermiddelen te verwijderen. Breng een corrosiewerende coating aan om het gepolijste oppervlak te beschermen. De kwaliteit van het polijsten hangt voornamelijk af van de techniek, die grotendeels een handmatige vaardigheid is. Andere invloedsfactoren zijn de eigenschappen van het matrijsmateriaal, de initiële oppervlaktegesteldheid en warmtebehandelingsprocessen.
Hoogwaardig staal is essentieel voor het bereiken van uitstekende polijstresultaten. Inconsistente oppervlaktehardheid of verschillende materiaaleigenschappen kunnen het polijstproces aanzienlijk bemoeilijken. De aanwezigheid van insluitsels en porositeit in het staal vormt ook een uitdaging voor het bereiken van een polijstresultaat van hoge kwaliteit.
De hardheid van het materiaal heeft een aanzienlijke invloed op het polijstproces en beïnvloedt zowel de efficiëntie als de kwaliteit van de uiteindelijke oppervlakteafwerking. Naarmate de hardheid toeneemt, neemt de verwijderingssnelheid van het slijpmiddel af, waardoor de eerste slijpfase uitdagender en tijdrovender wordt. Echter, deze verhoogde weerstand tegen materiaalverwijdering draagt uiteindelijk bij aan een superieure oppervlakteafwerking na het polijsten.
De correlatie tussen hardheid en polijsttijd is recht evenredig. Materialen met een hogere hardheid vereisen een langere polijsttijd om de gewenste lagere oppervlakteruwheid te bereiken. Dit langdurige proces is nodig om de weerstand van het materiaal tegen vervorming te overwinnen en de oppervlaktetopografie geleidelijk te verfijnen.
Een belangrijk voordeel van het polijsten van hardere materialen is het verminderde risico op overpolijsten. De inherente weerstand tegen materiaalverwijdering biedt een breder bewerkingsvenster, waardoor een nauwkeurigere controle over de uiteindelijke oppervlaktekenmerken mogelijk is. Deze eigenschap is bijzonder waardevol in toepassingen die strakke maattoleranties of specifieke oppervlakte-eigenschappen vereisen.
Het polijstproces optimaliseren voor materialen van verschillende hardheid:
De oppervlaktegesteldheid van een stalen werkstuk heeft een grote invloed op het polijstproces en de uiteindelijke kwaliteit. Verschillende bewerkingen kunnen de oppervlaktekarakteristieken veranderen, wat van invloed is op de efficiëntie en het resultaat van het polijsten.
Tijdens het bewerken van staal kan de integriteit van het oppervlak aangetast worden door thermische effecten, restspanningen of mechanische vervorming tijdens het snijden of vormen. Suboptimale snijparameters, zoals te hoge voedingssnelheden of onvoldoende koeling, kunnen leiden tot oppervlaktedefecten zoals microscheurtjes, werkharding of randvorming, die allemaal een negatieve invloed hebben op de polijstresultaten.
Oppervlakken die geproduceerd zijn door middel van vonkverspaning (EDM) bieden unieke uitdagingen voor het polijsten in vergelijking met conventioneel bewerkte of warmtebehandelde oppervlakken. Bij vonkvervorming ontstaat een opnieuw gegoten laag met veranderde metallurgische eigenschappen, waaronder verhoogde hardheid en potentiële microscheurtjes. Om deze problemen te beperken, moet precisie-vonkverspaning met geoptimaliseerde parameters worden gebruikt als nabewerkingsstap. Deze aanpak minimaliseert de vorming van de problematische gietlaag en vermindert de oppervlakteruwheid voorafgaand aan het polijsten.
Onjuiste EDM-afwerking kan resulteren in een warmte-beïnvloede zone (HAZ) die zich tot 0,4 mm onder het oppervlak uitstrekt. Deze laag heeft meestal een hogere hardheid dan het basismateriaal door de snelle opwarm- en afkoelcycli. Volledige verwijdering van deze veranderde laag is cruciaal voor het bereiken van gepolijste oppervlakken van hoge kwaliteit.
Om het polijstresultaat te optimaliseren, wordt aanbevolen om een meerstappenstrategie voor oppervlaktevoorbereiding te implementeren:
Door de initiële oppervlaktegesteldheid systematisch aan te pakken en een goed ontworpen polijstvolgorde toe te passen, kunnen fabrikanten consistent een superieure oppervlaktekwaliteit bereiken op stalen onderdelen, ongeacht de voorafgaande bewerkingsprocessen.