Heb je wel eens nagedacht over het belang van oppervlaktebehandeling bij productie? In deze blogpost verkennen we de verschillende soorten oppervlaktebehandelingsprocessen en hun toepassingen. Onze deskundige werktuigbouwkundig ingenieur geeft inzicht in hoe deze technieken de productkwaliteit, duurzaamheid en esthetiek verbeteren. Ontdek de wetenschap achter deze methoden en leer hoe ze uw productieprojecten ten goede kunnen komen.
Oppervlaktebehandeling is een geavanceerd proces dat de oppervlaktelaag van een substraatmateriaal wijzigt, waardoor de mechanische, fysische en chemische eigenschappen verbeteren. Deze technische oppervlakteveranderingen zijn bedoeld om aan specifieke productvereisten te voldoen, zoals verbeterde corrosiebestendigheid, slijtvastheid, esthetische aantrekkingskracht of andere gespecialiseerde functionele behoeften.
Voor metalen gietstukken worden verschillende geavanceerde oppervlaktebehandelingsmethoden gebruikt:
Het oppervlaktebehandelingsproces omvat meestal verschillende kritische voorbereidende stappen:
Deze voorbereidende stappen zijn cruciaal voor de doeltreffendheid en duurzaamheid van de uiteindelijke oppervlaktebehandeling en dragen uiteindelijk bij aan de algehele kwaliteit en prestaties van het metaalgietwerk.
Oppervlaktebehandeling is een van de oudste technologische prestaties van de mensheid, waarvan de oorsprong teruggaat tot het begin van de menselijke beschaving. Vroege hominiden, die geconfronteerd werden met de harde realiteit van het prehistorische leven, ontwikkelden rudimentaire maar effectieve technieken voor het maken van stenen werktuigen. Deze vroege ambachtslieden gebruikten slijpmethodes om scherpe randen te creëren op stenen voorwerpen, waardoor hun snij- en "scherp-splijtvermogen" werd verbeterd. Naarmate menselijke samenlevingen zich verder ontwikkelden in het neolithicum, evolueerde de productie van stenen werktuigen aanzienlijk. Ambachtslieden uit deze periode beheersten de kunst van het grondig slijpen en produceerden gereedschappen met verfijnde, gladde oppervlakken die niet alleen de functionaliteit verbeterden, maar ook de esthetische aantrekkingskracht benadrukten en de culturele verfijning van die tijd weerspiegelden.
Parallel aan de ontwikkeling van de technologie op het gebied van stenen werktuigen, kwamen primitieve schildertechnieken naar voren als een cruciaal aspect van de vroege menselijke expressie en technologie. Laat-Paleolithische mensen, die een aangeboren waardering voor esthetiek toonden, gebruikten minerale pigmenten om kleine voorwerpen te versieren voor persoonlijke versiering en mogelijk rituele doeleinden. De komst van aardewerk in het neolithicum zorgde voor een revolutie in oppervlaktebehandelingstechnieken. Deze innovatie leidde tot de beroemde traditie van gekleurd aardewerk en markeerde een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van de oppervlakteversiering. De ingewikkelde ontwerpen en levendige tinten van het neolithische aardewerk toonden niet alleen geavanceerde pigmentapplicatiemethoden, maar legden ook de basis voor toekomstige ontwikkelingen in oppervlaktecoatingtechnologieën.
Deze vroege ontwikkelingen in oppervlaktebehandeling - die zowel functionele verbeteringen in het maken van gereedschap als artistieke expressies in aardewerkdecoratie omvatten - vormden de basis voor het complexe en diverse gebied van oppervlaktetechniek zoals we dat vandaag de dag kennen. Vanuit dit primitieve begin is oppervlaktebehandeling geëvolueerd tot een gesofisticeerde discipline, cruciaal in moderne productie, materiaalwetenschap en artistieke inspanningen.
Micro-Arc Oxidation (MAO), ook wel Micro-Plasma Oxidation genoemd, is een proces waarbij elektrolyt en specifieke elektrische parameters worden gecombineerd.
Dit proces resulteert in de groei van een keramische film op het oppervlak van aluminium, magnesium, titaniumen hun legeringen. De film bestaat voornamelijk uit onedele metaaloxiden en wordt geproduceerd door het ogenblikkelijke hogetemperatuur- en hogedrukeffect van boogontlading.
Metaaldraadtrekken is een oppervlaktebehandelingstechniek die decoratieve lijnen creëert op het oppervlak van een werkstuk door middel van slijpen.
Bluing is een proces waarbij het hele lichaam wordt bedekt met een kleurglazuur en vervolgens wordt gebakken in een hoogoven bij een temperatuur van ongeveer 800°C.
Het kleurglazuur verandert tijdens het smelten van een korrelige vaste stof in een vloeibare toestand en na afkoeling vormt het een prachtig kleurglazuur dat op het lichaam wordt gefixeerd.
Op dit punt is de hoogte van het kleurglazuur lager dan de koperdraad, dus moet het glazuur worden bijgevuld.
Vervolgens wordt het gesinterd, meestal vier tot vijf keer in een continu proces, totdat het patroon is opgevuld tot het niveau van het draadpatroon.
Stralen is een koude bewerkingsmethode waarbij het oppervlak van een werkstuk wordt gebombardeerd met korrels. Dit resulteert in de inplanting van residuele drukspanning, die het vermoeiingssterkte van het werkstuk.
Zandstralen is een proces waarbij onzuiverheden worden verwijderd en het oppervlak van een substraat wordt opgeruwd door de impact van een zandstroom met hoge snelheid.
Dit wordt bereikt door perslucht te gebruiken om een straalstraal met hoge snelheid te creëren die het straalmateriaal (zoals koperertszand, kwartszand, korund, ijzerzand of Hainanzand) met hoge snelheid op het oppervlak van het werkstuk spuit, waardoor het uiterlijk of de vorm verandert.
Etsen is een methode om materiaal te verwijderen door middel van een chemische reactie of een fysieke impact.
Dit proces staat meestal ook bekend als fotochemisch etsen, waarbij de beschermende film van het te etsen gebied wordt verwijderd na belichting en ontwikkeling, en vervolgens wordt ondergedompeld in een chemische oplossing die ontbinding en corrosie veroorzaakt. Dit resulteert in het creëren van oneffen oppervlakken of holle vormen.
IMD, of In-Mold Decoration, staat ook bekend als Painting-Free Technology en is een veelgebruikte oppervlaktedecoratietechniek.
De technologie bestaat uit een geharde transparante film aan het oppervlak, een bedrukte patroonlaag in het midden en een injectielaag aan de achterkant. De inkt in het midden biedt bescherming tegen wrijving en voorkomt krassen, terwijl de kleur ook helder blijft en niet vervaagt na verloop van tijd.
Out-Mold Decoratie is een combinatie van visuele, tactiele en functionele elementen in een display.
Het is een uitbreiding van de IMD-technologie (In-Mold Decoration) en omvat een 3D-oppervlakteversieringstechniek die afdrukken, textuurstructuur en metallisatiekenmerken combineert.
Lasersnijden, ook wel lasergraveren of lasermarkeren genoemd, is een oppervlaktebehandelingsproces dat gebruikmaakt van optische principes. Bij deze methode worden laserstralen gebruikt om permanente markeringen aan te brengen op het oppervlak van objecten of in transparante materialen.
Elektrische ontladingsbewerking (EDM) is een gespecialiseerde bewerkingsmethode die gebruikmaakt van elektrische ontlading om geleidende materialen te verwijderen. Het gaat om ontladingspulsen tussen twee elektroden die ondergedompeld zijn in een werkvloeistof.
Gereedschapselektroden zijn meestal gemaakt van corrosiebestendige materialen met een goed geleidingsvermogen, een hoog smeltpunt en gemakkelijk te bewerken, zoals koper, grafiet, koper-wolfraamlegeringen en molybdeen.
Tijdens het bewerkingsproces ondergaat de gereedschapselektrode enige slijtage, maar deze is aanzienlijk minder dan de hoeveelheid metaal die van het werkstuk wordt verwijderd en kan zelfs resulteren in geen verlies.
Lasertexturering is een proces waarbij een laser met hoge energiedichtheid wordt gebruikt om patronen op het oppervlak van staal te maken, zoals slangenhuid, etsen, parelmoer of andere vormen van lijnen.
Tampondruk is een gespecialiseerde drukmethode waarbij een gebogen tampon van siliconen (of koper, thermoplastisch) en een siliconenrubbermateriaal wordt gebruikt. Bij dit proces wordt de inkt van de diepdruk op het oppervlak van de tampon gedompeld en vervolgens op het oppervlak van het gewenste voorwerp gedrukt om tekst, patronen en andere ontwerpen af te drukken.
Zeefdrukken is een drukmethode waarbij gebruik wordt gemaakt van zijden, synthetische vezels of metalen zeven die over een frame worden gespannen. De zeef wordt gemaakt met behulp van handgeschilderde film of fotochemische methoden voor het maken van platen, waarbij de moderne zeefdruktechnologie een lichtgevoelig materiaal gebruikt om de zeefplaten te maken door middel van fotograveren.
Dit proces legt het grafische gedeelte van de zeefplaat bloot om zeefgaten te produceren en blokkeert de zeefgaten in het niet-tekstgedeelte.
Tijdens het afdrukken wordt inkt overgebracht op het substraat door een mes tegen het scherm te drukken, waardoor de inkt door het grafische gedeelte van het scherm wordt geperst en een afbeelding wordt gevormd die overeenkomt met het origineel.
Direct thermisch afdrukken verwijst naar het proces waarbij een warmtegevoelige stof op papier wordt aangebracht om er een warmtegevoelig opnamepapier van te maken. Het thermische opnamepapier verandert de fysieke of chemische eigenschappen van een stof (ontwikkelmiddel) wanneer het wordt blootgesteld aan warmte, wat resulteert in een afbeelding.
De principe van warmteoverdracht Bij het bedrukken wordt een digitaal patroon met een printer en speciale transferinkt op een transferpapier gedrukt en vervolgens wordt het patroon met behulp van een transfermachine met hoge temperatuur en druk op het productoppervlak overgebracht, waardoor het bedrukken van het product wordt voltooid.
Aangezien de grafische en niet-grafische delen op de planografie op hetzelfde vlak liggen, moet het principe van olie-/waterscheiding worden gebruikt om de inkt tijdens het drukken onderscheid te laten maken tussen het patroondeel en het niet-patroondeel van de drukplaat.
Ten eerste voorziet de watertoevoerinrichting van de drukplaatcomponent het niet-grafische gedeelte van de drukplaat van water, waardoor het niet-grafische gedeelte van de drukplaat wordt beschermd tegen nat worden door de inkt.
Vervolgens wordt de inkt vanuit de inkttoevoer van de drukcomponent naar de drukplaat gevoerd.
Omdat het niet-grafische gedeelte van de drukplaat beschermd is door water, kan de inkt alleen worden toegevoerd aan het grafische gedeelte van de drukplaat.
Ten slotte wordt de inkt op de drukplaat overgebracht op de melkhuid en wordt de druk tussen de rubberen roller en de afdrukcilinder gebruikt om de inkt op de melkhuid over te brengen op het substraat om een afdruk te voltooien.
Daarom is planografie een indirecte drukmethode.
Voor gebogen oppervlaktebedrukkingDe inkt wordt in een diepdruk met tekens of patronen gegraveerd. De tekens of patronen worden vervolgens overgebracht op het gebogen oppervlak en vervolgens via het gebogen oppervlak op het oppervlak van het gegoten product. De inkt wordt uiteindelijk uitgehard door warmtebehandeling of blootstelling aan ultraviolet licht.
Hot stamping verwijst naar het proces waarbij tekst en patronen van materialen zoals folie worden aangebracht op de voor- of achterkant van hardcover boeken, of boeknamen of patronen in reliëf worden gedrukt door middel van warm persen.
Watertransferprinten is een manier van printen waarbij gebruik wordt gemaakt van hoge druk om kleurpatronen over te brengen op een substraat van gehydrolyseerd transferpapier of plastic folie. Het proces omvat de productie van watertransferprintpapier, het weken van het decoratieve papier, het overbrengen van het patroon en het drogen van het eindproduct.
De vlakke zeefdrukmatrijs bestaat uit een polyester of nylon zeef (ook bekend als een 'bloemplaat') die op een vierkant frame is gemonteerd en een sjabloonpatroon heeft. Het sjabloonpatroon laat de kleurpasta door het gedessineerde deel van de bloemplaat gaan, terwijl het niet-gedessineerde deel wordt afgedicht met een polymeerfilmlaag.
Tijdens het drukken wordt de bloemplaat tegen de stof gedrukt en gevuld met kleurpasta. De pasta wordt dan heen en weer geschraapt met een schraper, waardoor het in het patroon dringt en het oppervlak van de stof bereikt.
Kalanderen is een afwerkingsproces voor zwaar leer waarbij warmte en druk worden gebruikt om een glad en glanzend oppervlak te creëren. Bij dit proces wordt het materiaal in een machine gevoerd waar het wordt verwarmd en gesmolten, vervolgens tot een vel of film wordt gevormd en wordt afgekoeld voordat het wordt opgerold.
Het kalanderen maakt gebruik van de plasticiteit van vezels om het stofoppervlak vlak te maken of om fijne, parallelle schuine lijnen te produceren. Het meest gebruikte materiaal voor kalanderen is polyvinylchloride.
Vóór het verven, het proces van het verwijderen van aangehechte of gegenereerde vreemde materialen van het basisoppervlak om de hechting tussen het basisoppervlak en de coating te verbeteren of om het oppervlak een bepaalde corrosieweerstand te geven, kan ook voorbehandeling worden genoemd.
Als oprichter van MachineMFG heb ik meer dan tien jaar van mijn carrière gewijd aan de metaalbewerkingsindustrie. Door mijn uitgebreide ervaring ben ik een expert geworden op het gebied van plaatbewerking, verspaning, werktuigbouwkunde en gereedschapsmachines voor metalen. Ik denk, lees en schrijf voortdurend over deze onderwerpen en streef er voortdurend naar om voorop te blijven lopen in mijn vakgebied. Laat mijn kennis en expertise een aanwinst zijn voor uw bedrijf.
NL 
EN 
AR 
DE 
ES 
FR 
ID 
IT 
JA 
PT 
PT_BR 
RU 
KO 
TR