De kloof overbruggen: jonge versus oudere werktuigbouwkundigen

Veel jongeren voelen een gevoel van frustratie en ontevredenheid en denken dat ze geen andere keuze hebben dan hun omstandigheden te accepteren, niet in staat om hun senioren te overtreffen.

In de mechanische industrie geldt de bekende regel "hoe ouder, hoe waardevoller". Of je deze regel nu erkent of niet, de realiteit is dat belangrijke technische afdelingen en functies in bedrijven worden gedomineerd door ervaren veteranen. Zij vervullen niet alleen sleutelposities, maar hebben ook de meeste middelen van het bedrijf in handen. Hierdoor hebben veel jonge professionals geen doorgroeimogelijkheden en kunnen ze geen toekomst of toekomstperspectief zien.

Laten we de redenen achter deze situatie analyseren. Inzicht in oorzaak en gevolg is cruciaal om de hiaten te herkennen en oplossingen te vinden.

Fouten in bedrijfsopleidingsmechanismen

Hoewel we ons in het zogenaamde Industrie 4.0-tijdperk bevinden, zijn de opleidingsmechanismen voor werktuigbouwkundig ingenieurs niet significant geëvolueerd. Of het nu gaat om een traditioneel staatsbedrijf, een modern privébedrijf of een buitenlandse onderneming die wordt aangeprezen als een benchmark voor de industrie, de opleiding van nieuwe ingenieurs is nog steeds sterk gebaseerd op de oude "meester-gezel"-methode, waarbij een systematische en wetenschappelijke aanpak ontbreekt.

Bovendien, als een mentor opzettelijk kennis achterhoudt, wordt het nog moeilijker voor een nieuwkomer om zich te onderscheiden op dit gebied. Ze krijgen misschien nooit de kans om te schitteren. Het gezegde "een meester wijst de weg, maar het is aan het individu om door te zetten" voelt soms als een gemeenplaats. Zonder een mentor die bereid is om cruciale kennis over de sector te delen, kan persoonlijke inspanning alleen leiden tot grotere uitdagingen zonder begeleiding.

Er wordt vaak gezegd dat "alle wegen naar Rome leiden" en hoewel dit theoretisch waar is, gaat dit voorbij aan de factor tijd. Tijd is oneindig, maar onze persoonlijke tijd is dat niet. Wat in een oogwenk door een mentor kan worden geleerd, kan een individu een eindeloze reis vol ontberingen kosten om het te leren. Men zou uiteindelijk "Rome" kunnen bereiken door persoonlijke inspanning, maar het zou te laat kunnen zijn om er nog iets toe te doen.

Er bestaat een ongelukkige tendens in de wetenschappen en ingenieurswetenschappen, vergelijkbaar met het gezegde "geleerden kleineren elkaar". Deze houding bestaat ook hier, niet alleen in de vorm van wederzijdse minachting, maar ook in de angst voor "het opleiden van een leerling om de meester uit te hongeren". Dit resulteert in communicatiebarrières en terughoudendheid in trainingsfases. Aan de ene kant kunnen mentoren niet bereid zijn om hun leerlingen volledig op te leiden en aan de andere kant kunnen leerlingen hun mentoren onderwaarderen en niet het nodige respect tonen. Dit is een van de redenen waarom jonge professionals moeite hebben om vooruit te komen terwijl de veteranen onmisbaar blijven.

Er zijn echter uitzonderingen. Mijn persoonlijke ervaring is zo'n geval. Mijn mentor was ongelooflijk behulpzaam en deelde genereus kennis, zowel op technisch als op persoonlijk vlak. Ik respecteer en waardeer hem al meer dan tien jaar. Ook al werken we niet meer samen, ik bezoek hem nog steeds elk Mid-Autumn Festival en elk Lentefeest en toon mijn respect zoals het een student betaamt.

Als mechanisch ontwerpers kunnen we het "oud leidt de nieuw" systeem van technische overdracht misschien niet meteen veranderen, maar we kunnen er wel het beste van maken. Een maatschappij die is gebouwd op relaties, als je het persoonlijke aspect goed aanpakt, valt al het andere vaak op zijn plaats. Anders zul je jaloers toekijken hoe de oudere generatie geniet van hun successen, terwijl je je machteloos voelt ondanks je eigen potentieel.

Scherpschutters worden gesmeed door kogels

"Scherpschutters worden gesmeed door kogels", een zin die ik me herinner uit een film, is treffend van toepassing op mechanische ontwerpingenieurs, vooral de uitzonderlijke, die in wezen worden "gevoed" door financiële investeringen.

Een uitmuntende werktuigbouwkundig ontwerper ontwikkelt zijn ontwerpcapaciteiten en denkprocessen via een groot aantal uiteenlopende ontwerpprojecten. In deze projecten verfijnen ze hun vaardigheden en technieken, leren ze van zowel successen als mislukkingen en ontwikkelen ze uiteindelijk hun unieke ontwerpfilosofie. De spil van deze ontwerpprojecten is uiteindelijk de financiering. Dit onderstreept het principe dat de bekwaamheid van een werktuigbouwkundig ingenieur in verhouding staat tot de financiële investering in hun werk.

Ervaring, niet leeftijd, bepaalt de waarde van een ingenieur. Ingenieurs met een rijke projectgeschiedenis zijn waardevoller dan ingenieurs zonder ervaring. Leeftijd biedt gewoon meer mogelijkheden om deel te nemen aan ontwerpprojecten. Zonder de steun van projecten staan tientallen jaren in de industrie niet gelijk aan significant nut of waarde.

Mechanische ontwerpprojecten, van marktonderzoek tot conceptualisatie, productie, verfijning en uiteindelijk marktintroductie, omvatten een langdurig proces. Een belangrijk project kan jaren duren, waarin een ingenieur evolueert van een naïeve jongeling tot een volwassen professional. Terwijl de tijd jeugd en daadkracht wegneemt, compenseert hij dit door technische vaardigheden en capaciteiten te verrijken, waardoor de basis van kennis en kapitaal wordt gelegd waarop doorgewinterde ingenieurs vertrouwen voor hun waarde.

Als je bedrijf veel mogelijkheden biedt om deel te nemen aan projecten en deze te leiden, koester deze dan. Het inzetten van bedrijfsmiddelen om persoonlijke capaciteiten op te bouwen is een zeldzame kans. Sta niet te veel stil bij het succes of falen van deze projecten. Alle ervaringen, ook mislukkingen, maken deel uit van de investering van het bedrijf en kunnen een vorm van succes zijn voor je persoonlijke ontwikkeling, omdat ze ervoor zorgen dat je niet opnieuw dezelfde fouten maakt. Deze ervaring is van onschatbare waarde.

Daarom moedig ik jonge professionals vaak aan om bij startups of kleinere bedrijven te gaan werken. Ze bieden een overvloed aan mogelijkheden om deel te nemen aan verschillende ontwerpprojecten en platforms voor vallen en opstaan, waardoor persoonlijke capaciteiten en wijsheid worden gestimuleerd.

Persoonlijk ben ik betrokken geweest bij en heb ik leiding gegeven aan het ontwerp van meer dan 50 producten. Voor veel ingenieurs in staatsbedrijven is het onwaarschijnlijk dat ze dit aantal halen. Ze houden vaak toezicht op volwassen producten die het marktaandeel domineren, maar beperkte ontwerp- en innovatiemogelijkheden bieden. Dit belemmert de ontwikkeling van de persoonlijke vaardigheden van een werktuigbouwkundig ingenieur. Zonder projectervaring blijft hun praktische waarde onontgonnen.

Talent bepaalt de hoogte

Ik aarzel om dit te zeggen, maar werktuigbouwkunde is inderdaad een beroep waarbij natuurtalent een cruciale rol speelt. Veel mensen hebben van nature aanleg voor het omgaan met mechanische structuren. Onder de nieuwkomers die ik begeleid heb, viel er één op. Met slechts een beetje begeleiding kon hij verrassend creatieve ontwerpen maken, vooral op het gebied van constructies, vaak met onverwachte resultaten die indruk op me maakten. Sommige mensen lijken echter veel minder bedreven, in ieder geval op het gebied van mechanisch ontwerp, waardoor ik het moeilijk vind om hun potentieel op dit gebied te zien.

Ontvankelijkheid is tweerichtingsverkeer en omvat zowel de begeleiding van de mentor als de bereidheid van de leerling om te leren en te begrijpen. Hoewel communicatievaardigheden na verloop van tijd kunnen worden ontwikkeld, kan aangeboren talent op dit gebied een carrière aanzienlijk versnellen. Niemand gaat graag om met mensen die moeite hebben om concepten te begrijpen; communiceren met zulke mensen vereist eindeloos geduld en tolerantie, een eigenschap die niet iedereen bezit.

Vooral vanuit een bevoordeelde positie is het makkelijk om minder capabele mensen te ontslaan, omdat er geen persoonlijk verlies is. Dit kan jonge professionals belemmeren om snel ervaring op te doen in de sector en technische kennis te verwerven, waardoor hun kans om uit te blinken lijkt te worden uitgesteld.

Ik adviseer elke nieuwkomer om zijn of haar intuïtieve begrip van het vakgebied te beoordelen. Deze intuïtie is niet noodzakelijkerwijs gekoppeld aan intelligentie; misschien ben je gewoon ongeschikt voor deze sector. In dat geval is het beter om vroeg van carrière te veranderen. Je verdient het om de juiste fit te vinden.

Vroeger heb ik nieuwkomers altijd aangemoedigd, vooral degenen die het een uitdaging vonden om een carrière in deze branche na te streven. Ik vertelde hen dat er met hard werken altijd hoop is. Diep van binnen geloofde ik dit niet helemaal, maar ik wilde ze niet ontmoedigen, want elke jongere heeft aanmoediging nodig. Ik kon hun geest niet temperen. Vandaag verontschuldig ik me echter voor mijn eerdere uitspraken. Aan degenen die zich niet op hun plaats voelen in deze industrie: als je ontwerpen of tekenen een uitdaging vindt, overweeg dan om van vakgebied te veranderen. Beperk je niet tot één optie of geef het hele bos niet op voor één kromme boom.

Bovendien vereist deze sector niet alleen talent, maar ook jaren van doorzettingsvermogen om een staat van relatieve vrijheid te bereiken. De opbouwfase in werktuigbouwkunde is aanzienlijk langer dan in vakgebieden als IT. Terwijl IT vandaag en morgen misschien moeilijk belooft te zijn, maar een mooie toekomst, kan werktuigbouwkunde jarenlang een meedogenloze uitdaging zijn voordat het lonende resultaten oplevert. Overweeg of je het geduld en de tijd hebt om dit wachten te doorstaan.

Het platform bepaalt de ervaring

De waarde van een ingenieur komt voort uit zijn professionele ervaringen, met name de projectmatige ervaringen die ik eerder noemde, en niet uit de lengte van zijn carrière. Als je aan een baan begint, is het daarom cruciaal om het platform waar je aan begint goed te begrijpen. Beoordeel of dit werkplatform voldoende projectondersteuning kan bieden, voldoende middelen kan bieden om te proberen en fouten te maken, en genoeg ruimte biedt om te groeien.

Veel bedrijven hebben de neiging om achter te blijven met productinnovatie en onderzoeks- en ontwikkelingsprojecten en richten zich meer op het optimaliseren en upgraden van bestaande producten dan op het voortdurend introduceren van nieuwe producten. Hoewel deze bedrijven een rijke technische erfenis hebben, dragen ze niet significant bij aan het verbeteren van persoonlijke vaardigheden. Als soldaat in de mechanische industrie moet je in de voorste linies staan, het geweervuur horen en deelnemen aan gevechten om je eigen glorie te veroveren.

Op dit gebied worden slechts weinigen echte technische experts, omdat de echte projectmiddelen altijd door een selecte groep worden gemonopoliseerd. Alleen zij kunnen de middelen van het bedrijf volledig benutten om hun vaardigheden te verbeteren en deze vaardigheden gebruiken om het personeelsbeleid van het bedrijf te beïnvloeden en hun eigen verkoopbaarheid en waarde te vergroten. Je doel moet zijn om een van deze invloedrijke personen te worden.

Als je waardevol wilt worden in de mechanische industrie, is het niet belangrijk om tientallen jaren te wachten om ervaring op te doen, maar om in zo kort mogelijke tijd aan zoveel mogelijk technische projecten mee te doen. Deze ervaringen zullen je eigenwaarde vergroten en je uiteindelijk in staat stellen om die waarde te realiseren. De oudere ingenieurs die nog steeds actief zijn in het vakgebied hebben gewoon meer van dit soort ervaringen en kansen gehad. Hoewel sommigen misschien actief naar deze ervaringen hebben gezocht, denk ik dat de meesten ze passief hebben opgedaan. Als jonge professional heb je echter de keuze om deze kansen actief na te jagen.